Stress met een hoofdletter S

Lieve mede moeders, ik stress de pan uit.
Ik "moet" een peuterspeelzaal kiezen.
Twee en een half jaar (straks drie jaar) heb ik het moment van mijn meisje weg brengen uitgesteld.
Nu kan/wil ik dat niet meer. Ik wil graag dat ze met een beetje voorbereiding de grote plons in het bad der onderwijs maakt. Maar het kiezen van een peuterspeelzaal of voorschool valt me zwaar.
Ik kan totaal niet nadenken of voelen, als het gaat om een keuze maken. Ik lijk een losgeschoten projectiel, een bezetene die al die scholen afloopt. Na elk gesprek kies ik voor de school van dat moment en ga af op wat buren of moeders in het park zeggen. Vervolgens schrijf ik haar overal in. Inmiddels is ze op drie plaatsen geplaatst. Morgen hebben we een intake gesprek bij een voorschool waar ze waarschijnlijk toch niet heen zal gaan.

Gelukkig is er één lichtpuntje. Ik heb zojuist een heel klein beetje kunnen voelen wat mijn eigen keus zou kunnen zijn. Hetgeen het beste lijkt te voelen en aan te sluiten.
Maar dat is 10 minuten fietsen van ons huis vandaan.
En die school van morgen is zo lekker kneuterig de straat uit. En we hebben ook nog een Montessori op de hoek waar ik goede verhalen over hoor. Ik heb dan visioenen van spelen op het schoolplein met vriendjes en vriendinnetjes na school.

Eigenlijk moeten we nu al kiezen voor een basis school en ik was nog niet eens gewend aan het idee dat ik haar weg moet brengen.... Ze is twee en een half!
En dan is de kans ook nog groot dat we gaan verhuizen binnen nu en twee jaar.
Ik wou dat ik erom kon huilen. Maar ik kan alleen maar stressen.

U denkt nu vast: 'dit is typisch zo'n moeder die haar kind niet wil loslaten. Die haar kind verstikt.' Maar ik kan u geruststellen, dat valt wel mee. Als moeder kom ik best goed uit de verf. Ik had gewoon even een valse start met die prenatale depressie. Het is meer dat er hier in Amsterdam zoveel keus is. En er zoveel voors- en tegens- aan al die verschillende scholen zitten. En naar mijn mening is een basis school een van de belangrijkste perioden in een mensenleven.
Daar leg je de basis van je eigen individuele leven. Daar vorm je jezelf. En je moet het doen met de ruimte en het aanbod dat je krijgt. Je ervaart en leert met je kind-bewustzijn, wat in je volwassen leven een grote rol zal blijven spelen. Een groot deel van hoe jij je later manifesteert en hoeveel moeite je dat zal kosten wordt op de basis school gevormd.

U hoort het. Ik meet met 'kleine' staven....

"Mama, is de Koningin groot?"

"Niet zo groot als jij, schat!"

Liefdevol Pasen!

Ook iets serieus vandaag!

Op deze dag vol onzin, grapjes en plagerijen leerde ik iets heel serieus. Of eigenlijk was het voor mij heel logisch. Maar hier las ik het. Zwart op wit. Ondersteund door de wetenschap.

Huilen
Huilen is de enige manier waarop een pasgeborene of klein kind zijn onlustgevoelens kan uiten. Het moet dan ook heel serieus worden genomen. Het is voor het kind even erg als het klinkt.
Vaak zeggen jonge ouders: “Ach we pakken haar wel op als ze huilt, maar niet meteen. We laten haar eerst een kwartiertje huilen. Soms iets langer. We kunnen niet op elke kik reageren.”
Diverse onderzoeken hebben aangetoond hoe desastreus dit voor het jonge kind is.
Ouders moeten inzien dat een baby onnodig laten huilen het kind blijvende schade toebrengt. Het zenuwstelsel verandert erdoor, zodat het vatbaar wordt voor toekomstige trauma’s.
Dus als het enigszins mogelijk is, pak je baby dan op als ze huilt, overdag of ’s nachts, en blijf bij haar zolang ze van streek is.
Bron: De herontdekking van het ware zelf. Door: Ingeborg Bosch

Het artikel dat dit onderbouwd is hier te vinden! Het is zeker de moeite waard om dit te lezen!

Zijn we verloren.... of niet?

Lente op de glijbaan

Daar zat hij op de grond Janne tikte hem aan ze deed heel zachtjes 'ga je mee van de glijbaan?', vroeg zij in gedachten Hij ging lopen naar de glijbaan Hij klom op het eerste paaltje Zij gleed en gleed nog eens hij rustte uit zij gleed op haar buik 'kom je liefbeestje?' Hij klom verder en verder zij gleed en gleed hij was boven zij wilde hem helpen 'hij komt wel', zei ik zij gleed 'mama, waar is hij nou?' 'Oh, ik zie hem al, hij is daar!' Hij was al gegleden en zat onder aan de glijbaan 'dag liefbeest!' 'dag Janne' daar vloog hij weg zij zwaaide hem uit

Zoete liefde

Mona maakt haar toetjes inderdaad met liefde!

I am the captain of my soul

Na lang wikken en wegen. Na een debat tussen mij en mijn demonen hormonen, winnen de hormonen. Ik duik mijn spekjesbed in met een dvd en drijf mee in een vilten bootje op een papieren zee. Morgen zal alles anders zijn.
En morgen was vandaag. En vandaag was heerlijk anders. Vandaag had ik een hele dag voor mijzelf. Mijn afspraken voor vandaag gingen niet door en mijn moeder kwam toch oppassen!
Ik nam het er van. Maakte van de gelegenheid gebruik om te lunchen met een goede vriend, beter bekend als mijn man. Een beetje onwennig stapte ik weer mijn leven in dat ik zo gewend was. En stond ik mezelf even toe de wereld uit te stappen die ´moeder´ heet.
Na onze lunch liepen we door de stad. Arjan terug naar zijn werk en ik dook het Tuschinski in. Ik liet me inspireren door Invictus. Een prachtige film. En wat een ontdekking om alleen naar de film te gaan, zeker ´s middags als het niet druk is. Heerlijk anoniem lachen en huilen. Je laten inspireren zonder afgeleid te worden. Aan het eind hoef je niet meteen een mening te hebben en formuleren.
Ik doe weer mee. Ik sta weer op de kaart!
En morgen speel ik weer heerlijk met mijn meisje.


Ter inspiratie;
het gedicht dat Nelson Mandela door donkere dagen hielp:

Invictus
Out of the night that covers me,
Black as the Pit from pole to pole,
I thank whatever gods may be
For my unconquerable soul.

In the fell clutch of circumstance
I have not winced nor cried aloud.
Under the bludgeonings of chance
My head is bloody, but unbowed.

Beyond this place of wrath and tears
Looms but the Horror of the shade,
And yet the menace of the years
Finds, and shall find, me unafraid.

It matters not how strait the gate,
How charged with punishments the scroll.
I am the master of my fate:
I am the captain of my soul.

William Ernest Henley

Doet u mij een plezier

Wat is dat nou?
Ik vind Amsterdam altijd zo'n heerlijke stad.
Van alles wat te vinden en te doen. Maar sinds ik terug ben in Amsterdam na al die heerlijke uitjes naar het buitenland, kom ik alleen maar idioten tegen.
Net fiets ik (weer) bij de AH weg. Ik parkeer mijn fiets altijd netjes op de stoep, gewoon waar het hoort, in zo'n vak. Als ik opstap en weg fiets, betekend dat meestal dat ik 1 meter over de stoep "fiets". Vandaag komt er zo'n vriendelijk uitziend oud dametje aanlopen. Ik fiets echt niet in de weg. Roept ze me na, met zo'n gemene heksenstem "ja, een beetje op de stoep fietsen!"
Nog veel erger is mijn reactie. Voor ik er erg in heb, roep ik vriendelijk, doch hard: "een beetje dimmen mevrouw!" Jee, wat gebeurt er met mij. Gisteren had ik ruzie met een trambestuurder. Dat is op zich niet zo heel vreemd, want over het algemeen zijn dat zeer ontevreden mensen. Maar deze reed mij bijna moedwillig aan! En ik had Janne achterop! (Ze zat voor het eerst achterop en we waren een testrondje aan het maken, wat resulteerde in paarse lippen en een pizza, maar dat terzijde.)
Die man zag mij en reed door, tot hij bijna tegen mij aanstond met zijn tram. En bellen. Ik boos, die man boos. Arjan zag eruit alsof hij ging ontploffen. Dit duurde even. Wij fietsen verder. En toen riep die man dus wat door de luidspreker! "WIL JE DOOD?" riep hij! Bizar gewoon.
Ik kan me voorstellen dat u denkt, nou ze is vast fout geweest. Ach het zal wel meevallen. Maar echt lieve mensen. Ik ben maar een heel gewone lieve onschuldige vrouw. En ik denk dan, als ik dit soort dingen al mee maakt, hoe is het dan eigenlijk met de mensheid gesteld? Waar gaat dit naar toe?
Ik stel voor dat we ingrijpen voor het te laat is. Laten we elkaar weer gewoon aankijken op straat. Elkaar voorrang geven en gunnen. Elkaar groeten. Elkaar erkennen als medemens. Inzien dat we allemaal helemaal niet zoveel verschillen. Het gaat niet om wie goed is of fout, om wat wel en niet mag. Het gaat erom dat we leven. Allemaal. En dat we het met elkaar moeten doen. Samen.
Dus, doet u mij een plezier en groet vandaag de mensen op straat die uw pad kruisen. Kijk ze op z'n minst aan. Zie waar u zich bevindt. En voel dat u bestaat. Samen met die ander.
Amen

Fietsdomino

Ik loop de supermarkt uit met een zware boodschappentas. Ik til Janne in het fietsstoeltje, hang die veel te zware tas aan mijn stuur. Veel te gevaarlijk, maar ja, iemand heeft onze bakfiets nooit meer terug gebracht! Onhandig probeer ik op te stappen. Ondertussen is er nog iemand onhandig. Een vrouw stapt op haar fiets en raakt de fiets naast haar. De fiets valt om, de fiets daarnaast ook, en die daarnaast en daarnaast. Zo vallen er zo'n acht fiets om. De vrouw kijkt mij aan. Lacht schaamtevol en zegt: "hihi... snel weg fietsen maar?!" En weg is ze. Ik sta daar. Nog even te twijfelen ook. Ik denk er serieus een moment over na om de tas van mijn stuur te halen. Janne uit haar stoeltje te tillen, mijn fiets weg te zetten en die acht fietsen uit de knoop te halen terwijl ik Janne veilig op de stoep houd. Dan besluit ik gelukkig dat niet te doen. Onderweg zegt Janne (amper twee en een half jaar oud) "dat is toch niet zo netjes mama?" Ik beaam wijselijk, die mevrouw moest inderdaad eigenlijk de fietsen rechtzetten. Eerlijk is eerlijk!

De campingdisco

Ik bevind mij in Morgins, Zwitserland. Samen met man en kind. Omwille van de nostalgie werken wij één weekje in het wintersport hotel waar Arjan vroeger werkte. Ik schrijf vroeger, want het is toch al weer zo'n tien jaar geleden dat hij daar zijn laatste seizoen draaide. Wij zijn dan ook tien jaar ouder dan het andere personeel, maar dat mag de pret niet drukken. Ik zie Janne groeien door de nieuwe ervaringen. Ik voel mezelf groeien. Wat doet het toch veel om los te zijn van vaste patronen. Onze gasten bestaan uit een groep jongeren van een internaat. Van een van de jongens leer ik biertjes tappen. ik ben gelukkig. Op donderdag is het disco in het dorp. Onder in de kelder van een ander hotel. Nu kan ik verklappen dat ik dol ben op van dit soort campingdisco's. De energie, de sfeer die daar van uitstraalt, maakt mij intens gelukkig. Meisjes die bij de bar hun laars uittrekken en hun geld daaruit halen, met de verklaring dat ze geen sokken aan hebben??? En met geld in je zakken rond lopen kan echt niet! Stel dat je voor schut loopt in deze toch druk bezochte kelderdisco. In een hoekje staan allemaal giechelende meisjes bij elkaar. Ik luister verhalen over hem en hem van ze af. Vooral veel stoerdoenerij en uitvergrote problemen, zijn te beluisteren. De barmannen worden aanbeden. Terecht, de lange sportieve mannen achter de bar met hun kuiltjes in hun wangen, ik word er nog bijna week van! Ik zie de twinkelende ogen van de meisjes die aan de bar iets bestellen. "Ik wil iets met alcohol. Niet te sterk, maar ik wil het wel voelen. Wat kost dat? Oh, dan doe maar een cola." De leiding staat in een andere hoek, ze praten over nostalgie. Net als ik. Tussendoor begeven de mannen zich.Ze lijken van alles te moeten regelen. De arrogante hockeyer, de dwaze deus, de looser, de coole snowboarder. Een voor een hebben ze het druk met heen en weer lopen. Naar de bar, naar buiten om te roken, naar de flipperkast (want die is er natuurlijk ook!) En dan sta ik daar dus. Moeder. 33 Jaar en stomdronken van twee gin-tonic. Op weg terug naar huis plas ik stiekem in de sneeuw achter een busje, mijn man staat plassend naast mij. Giechelend en lallend lopen we verder. En 's morgens serveren wij het ontbijt!

Wachtend op de lente. Wachtend op wat ons te wachten staat in de Zwitserse alpen. Wachtend op de uitslag van mijn examen (theorie-examen dan, praktijk is al binnen!). Wachtend op de start in een nieuw gezin. Genietend van dwarrelende sneeuwvlokjes. Genietend van een enkele, maar warme, zonnestraal. Genietend van rust en vrijheid. Luisterend naar de babyfoon, verblijf ik.

The Holiday

Okay, helemaal eerlijk is het vast niet dat ik met u deel dat ik geniet van zon, zee en heerlijke gamba's, terwijl u zich glibberend door beijselde wegen begeeft. Maar ik hoopte er mee weg te komen onder het mom van een goede filmtip.

...

Uiterlijk dit jaar

Goede voornemens. Ik heb er maar een dit jaar. Eigenlijk heb ik er altijd maar een, want stiekem geloof ik er niet in. Tenminste, ik geloof wel in het kritisch kijken naar je leven tot nu toe en dan onderzoeken wat je zou willen veranderen. De bewustwording daarvan kan veel te weeg brengen. Zeker als je bereid bent je onderzoek wat dieper te doen dan alleen het meest voor de handliggende. Elk jaar wil ik afvallen, maar nu ga ik het echt doen... Je bereikt waarschijnlijk meer wanneer je je onderzoek wat verdiept. Wat zou je willen dat er nou echt veranderd als je je streefgewicht bereikt hebt? En zo steeds verder naar de kern.
Maar goed, ik dwaal af, want hier wilde ik het eigenlijk helemaal niet over hebben. Ik heb dan wel maar een voornemen, maar dat het een druk jaar wordt is wel duidelijk. Even een korte opsomming van mijn jaar:
Om te beginnen stop ik over enkele weken bij het gezin waar ik werk. Dit is een goede en belangrijke stap voor mij. Vervolgens ga ik op vakantie met mijn schoonouders, iets wat ik zie als een fikse uitdaging. Na terugkomst leg ik binnen een week mijn schriftelijk- en praktijkexamen af van mijn opleiding tot LifeCoach, om vervolgens drie dagen later te vertrekken naar Zwitserland om daar met Janne en Arjan een weekje te gaan werken in een wintersporthotel.
Per maart begin in vervolgens als gastouder binnen een nieuw gezin. Iets waar ik veel vertrouwen in heb, maar wat toch een uitdaging zal zijn. In maart begin ik ook als assistentmentor binnen de opleiding die ik dan net heb afgerond en wil ik ook graag als LifeCoach iets op gaan zetten.
Dan zijn er ook nog de wat bredere veranderingen, zoals verhuizen en Janne naar de peuterspeelzaal.
Blijft weinig tijd en energie over voor goede voornemens. Maar toch heb ik besloten me wat meer op mijn uiterlijk te concentreren komend jaar.
De afgelopen jaren, en de komende jaren vast en zeker ook nog, heeft vooral het innerlijk centraal gestaan. Maar nu ik de dertig toch echt een eindje gepasseerd ben en moeder ben geworden, merk ik dat mijn uiterlijk echt wat aandacht behoeft. Dus, leuke kleding, fijne kapper en ook in goede smeersels zal ik mij gaan verdiepen.

Naast wat er werkelijk gaat gebeuren en wat ik mij voorneem heb ik ook nog een paar idealen. Ik wil graag een kinderboek schrijven. En ik wil ook graag een boek gaan schrijven over mijn visie op opvoeding. Mijn hooggevoeligheid, de verandering van tijd, mijn jarenlange ervaring binnen verschillende doelgroepen en mijn natuurlijk inzicht op dit gebied hoop ik (ooit) eens te kunnen verwoorden en inzichtelijk te maken voor anderen.
Meer uit eigenbelang dan wat anders, want het lijkt me heerlijk me te kunnen uiten op dit gebied.

Daarom wil ik u uitnodigen.
U mag mij via deze site, of via mijn prive mailadres wat hiernaast staat, al uw vragen over opvoeding stellen. Ik zal deze kosteloos naar mijn visie en kennis beantwoorden. U doet mij hier een groot plezier mee. Op deze manier kom ik te weten wat er speelt aan vragen, maar krijg ik ook de kans om mijn talent te ontwikkelen en te uiten.
Laat ik daar aan toe voegen dat alle vragen uiteraard vertrouwelijk behandeld worden.

Daarnaast zou ik het fantastisch vinden dat als u informatie en/of tips heeft die mij zouden kunnen helpen mijn voornemen en/of idealen te ontwikkelen en/of realiseren, u die met mij zou willen delen.

Namelijk: In een les vertelde een leraarcoach ons het volgende:
Je geeft aan veel mensen je visitekaartje af, waarop staat wat je doet. Op die manier bouwen mensen een netwerk. Je weet dan wie je waarover bellen.
Zou het niet mooi zijn als je op je visitekaartje ook iets zou zetten als:

Ik heb een aantal idealen. Een kinderboek schrijven, een fietsreis maken door Nieuw Zeeland met mijn man en kinderen, fotograferen op hoog niveau. Ben of ken je iemand die mij een stapje dichterbij het bereiken mijn idealen kan brengen, hoor ik het graag!